“Dit kennen we niet in Nijmegen”

Toen mevrouw Kersten na een val in haar huis in de ambulance lag om vervoerd te worden naar het voormalige Zorghotel van zorggroep Maas & Waal in Beneden-Leeuwen, dacht ze: ‘wat moet ik in Godsnaam in Beneden-Leeuwen? Maar ik ga toch dood, dus wat maakt het uit’. Alleen ging mevrouw Kersten niet dood. Zij herstelde en vond het eigenlijk wel prettig in St. Elisabeth. “Ik heb zestig jaar in Nijmegen gewoond, maar een huis zoals dit kennen we daar niet. Wat het verschil maakt? Er zijn hier veel vrijwilligers, een leuke groep die muziek maakt en het is hier zo gemoedelijk, zo warm.”

Inmiddels woont mevrouw Kersten (94 jaar) al ruim vijf jaar in St. Elisabeth. “Als ze me vroeger hadden gezegd dat je ooit komt te wonen in een kamer met een bed en een koelkasje, dan had ik gezegd: ‘laat maar!’ Maar je went eraan. Iedere keer doe je een stapje terug. Je neemt afscheid van je mooie serviesgoed, je meubels, je staand horloge. Dat is een hard gelach.” Toch komt mevrouw Kersten allesbehalve zwaar op de hand over. “Ik ben inderdaad niet ontevreden. Ik weet ook niet hoe dat komt. Misschien omdat ik overal actief aan probeer mee te doen: de kookgroep, de muzikale middagen. Ik heb een elektrische stoel, dus als het enigszins kan, ga ik naar buiten. Nu even niet, want ik zit in de lappenmand. Ook krijg ik veel bezoek van mijn kinderen en kleinkinderen. Vorige week nog, toen kwam mijn kleindochter met mijn achterkleinkind van een halfjaar langs. Dan gaan we samen naar de Plaza – daar is het wat ruimer – en drinken en praten we wat. Ja, dan voel ik me een rijk mens.”