Berichten 'van binnen': mevrouw Seelen uit St. Elisabeth

“Het is hier goed! Het is wel heel stil nu er niemand mag komen. De kinderen niet, mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen niet. Maar ja, het is overal zo. Dus je moet je erbij neerleggen.”

“Via de telefoon houden we contact. Laatst stonden mijn dochter en schoondochter hieronder in de tuin.* Ik heb toen het raam opengedaan en zo konden we even praten. Mijn zoon heb ik al drie weken niet gezien. Eerst was hij verkouden en hoestte hij, toen durfde hij niet te komen. Daarna mocht niemand meer komen.”

“Andere bewoners zie ik wel. En we spreken elkaar als we elkaar tegenkomen. Bijvoorbeeld ’s avonds bij het eten. Eerst aten we altijd in de Plaza, maar dat mag niet meer. Nu eten we in een ruimte hierachter in de gang; daar is een zitje en een tafel. Daar doen we met zes of zeven bewoners een boterham eten, ver van elkaar. ’s Ochtends en ’s middags eet ik alleen op mijn kamer.”

“Ook de activiteiten in de Plaza zijn er nou niet. Maar ik ga dadelijk even naar de huiskamer om te rummikuppen. In de huiskamer hebben we ook bingo gedaan. Daar hebben ze vijf of zes tafeltjes gezet en daar zaten we met z’n drieën aan een tafeltje.”

“Het is wel rustig nu. Maar thuis zat ik ook alleen. Dus ik ben dat wel gewend. We zullen hier bovendien toch moeten blijven. Als je je eigen niet kunt behelpen, en je krijgt hier te eten en te drinken en je wordt gedoucht en gewassen: wat wil je dan nog meer? De mensen hier zijn heel goed voor me, daar mag ik helemaal niks van zeggen. En wat ook fijn is zijn de telefoontjes en de kaartjes die met de post worden gebracht. En ook is er een vaasje met een bosje tulpen gebracht.”

“Als het enigszins kon, ging ik met de lift naar onderen en naar buiten toe. Maar dat kan nu niet. Wel kunnen we naar de binnentuin. Vandaag ben ik daar nog niet geweest, gisteren wel.”

“Waar ik naar uitkijk? Dat mijn kinderen kunnen komen. En dat ze me weer eens komen halen. Ik heb speciaal rolstoel gekocht die ik meeneem als ik effies naar de kinderen toe ga. Maar ik kan nu niet naar ze toe, ook niet op verjaardagen. Dat is vervelend. Mijn zoon is jarig geweest en mijn schoonzoon, en ook de 85^e verjaardag van mijn tweelingzussen heb ik moeten afzeggen. Nu maandag is de vrouw van mijn kleinzoon jarig. Ja, weten doe ik het nog allemaal nog goed gelukkig.”

*Dit soort spontane acties kan helaas niet meer. De risico’s zijn simpelweg te groot. Gelukkig zijn er nu ook alternatieve manieren om elkaar te zien via videobellen. Redactie Nieuwsbulletin.