lettergrootte wijzigen
09 apr 2020

Berichten van binnen: Evelien Wolbrink, EVV in De Kasteelhof

“Wij waren de eerste afdeling waar het coronavirus is vastgesteld. De dag dat de uitslag kwam was ik aan het werk en ik schrok. Ik had het echt niet verwacht. De bewoner in kwestie hoestte wel en had ook verhoging, maar ze was niet echt ziek. Dat is ook zo gebleven.”

“De eerste paar dagen had ik helemaal geen last van het werken in isolatie. Daarna wel. Toen werd het eng. Er werden meer mensen ziek en ik was bang dat ik mijn eigen familie zou besmetten, mijn man en mijn zoon. Nadat wij als medewerkers een mailtje hadden gekregen van Els (hoofd Zorg van De Kasteelhof, red.) met de vraag ‘kun je het aan?’, heb ik dat thuis open in de groep gegooid: wat vinden jullie ervan? Als ik het krijg, dan is de kans dat jullie het krijgen heel erg groot. Maar mijn mannen weten ook: dit is mijn werk, daar heb ik voor gekozen, zij begrijpen dat. Ze werken nu allebei thuis en koken, doen het huishouden. Dat is wel fijn. Ik kom thuis, stap onder de douche en ga op de bank zitten.”

“Het mailtje van Els heeft een soort taboe doorbroken. Het is best lastig om toe te geven dat je bang bent. Drie van de achttien medewerkers uit het team hebben ervoor gekozen om ergens anders te gaan werken. Daar heb ik respect voor. Ik sta er ook echt van te kijken dat de rest is gebleven. Wat een sterk team hebben we! We proberen ook zo optimistisch mogelijk te zijn. Niemand heeft er iets aan als we hier depressief gaan rondlopen. We hebben zelfs ook nog wel lol. Het zit ook in mijn karakter, ik ben wel strijdlustig. Als je dat zelf bent, dan trek je je collega’s daarin mee.”

Evelien Wolbrink kopie.jpg

Foto: Evelien Wolbrink (l) en een collega.


“Waar mijn collega’s en ik het meest last van hebben? De afstand die we moeten bewaren. Ik snap best dat we de bewoners en onszelf moeten beschermen. Maar het is emotioneel moeilijk om te zien wat het met hen doet. De bewoners (mensen met dementie, red.) snappen niet dat wij afstand bewaren en waarom ze op hun kamer moeten blijven. Dus met veel geduld vertellen we het steeds opnieuw.”

“Wat ook moeilijk is, is het afscheid nemen rondom een overlijden. Het gaat aan mijn hart als ik zie hoe snel alles gaat – ook al begrijp ik goed dat het zo moet. Het afscheid nemen door dierbaren, daarna het schoonmaakbedrijf, het verhuisbedrijf… Dat is hectisch en kan alleen als we goed samenwerken.”

“Vorige week hebben twee collega’s van Welzijn die vroeger kapster waren enkele bewoners geknipt en in de krullen gezet. We worden creatief in deze situatie. Dat is ook nodig. Bewoners krijgen echt wel mee dat er iets heel ongewoons aan de hand is. Er zijn er een paar die het beseffen en vragen wanneer het virus voorbij is – en dat vanwege hun dementie iedere dag opnieuw. Aan sommige bewoners merken we dat ze somber worden, dat ze hun kinderen willen zien. Dan gaan we bij hen zitten en leggen we via Skype en Facetime contact met de familie. Iedere dag hebben we een medewerker Welzijn op de woning. Die dames hebben engelengeduld! Die gaan steeds door dezelfde foto’s van bewoners, maken een praatje, zingen een liedje. Dat is fantastisch voor de mensen en geeft ons even lucht en ruimte.”

 

Direct contact over wonen en zorg?

Onze klantenservice helpt u graag

(0487) 59 96 66
bereikbaar van 8.00 tot 17.00 uur Klantenservice@zmw.nl Contactformulier

Nieuws en berichten